From an epic goodbye to an amazing how do you do?

Hier dacht ik dat ik op mijn termen afscheid nam van mijn fantastische vrienden en familie. Dit was duidelijk niet het geval.

Met iedere knuffel en iedere "tot over 5 maanden!" werd het realistischer. Ik zou iedereen waar ik van hield achterlaten voor een lange tijd. In de zelfgeschreven liedjes die mijn vrienden hadden geschreven stond zelfs " Je kunt ook blijven en niet weggaan". God wat werd ik emotioneel. Maar het deed me beseffen dat ik ook weer terug zal komen naar deze geweldige mensen die ik vrienden en familie mag noemen.

Op een rare manier kon ik door het afscheid beter naar voren kijken. Naar Oostenrijk. Dat moest ook wel want mijn afscheidsweekend was enkele dagen voor mijn vertrek.

De laatste paar dagen voor ik vertrok gingen als een waas voorbij, ineens stond ik op het perron in Oberhausen afscheid te nemen van mijn vader en moeder, de laatste mensen van wie ik nog afscheid moest nemen.

Eenmaal in de trein zag ik door het raam mijn vader en moeder en toen de trein vertrok waren ze ineens uit mijn blikveld. Nu was het definitief. Ik ging weg, ik was al weg. Voor de laatste keer rolde de tranen nog één keer over mijn wangen.

Verdriet en enthousiasme zijn rare emoties om tegelijkertijd te ervaren.

Naarmate er meerdere uren verstreken werd ik alleen maar enthousiaster en mijn verdriet was weg, ik had geweldig afscheid genomen van iedereen, en kon aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Terwijl ik met al mijn zware bagage de trein uit strompelde werd ik daar meteen opgehaald door iemand van mijn nieuwe school. Ze bracht me naar mijn nieuwe huis en leidde me rond. Ze was ontzettend aardig en super vrolijk, ik kreeg meteen een goed gevoel.

Echter was ik compleet alleen gearriveerd. dus terwijl ik aan het uitpakken was kroop er ook een gevoel van onzekerheid op; wat nu?

Ja, wat nu inderdaad. Ik ga niet wachten tot de welkom week begint op 22 februari. Ik ga zelf op zoek naar medestudenten.

Het huis hier is anders dan een gebruikelijk studentenhuis. Het is een kruising tussen een hotel/hostel en een studentenhuis. Iedereen heeft hier een eigen kamer en soms een gedeelde badkamer, en hebben dus een kamergenootje, of zijn alleen. Echter zijn er heeeeel veel kamers. Er wonen ook andere mensen hier, hierdoor kon ik dus niet zomaar rondlopen en iedereen aanspreken.

Gelukkig hebben we een gezamelijke facebook groep en zo kwam ik al snel in contact met een mesisje die ook die dag aangekomen was. Met haar ben ik meteen de stad in gegaan en naar de supermarkt gegaan, misschien komt de naam je bekend voor; Lidl.

Met het avondeten kwam ik meteen al weer in contact met andere mensen, het mooie aan deze sociale omgeving is, is dat iedere keer als ik naar de keuken ging, ik nieuwe mensen leer(de) kennen.

Met hen zou ik dan ook naar de berg gaan de dag erna, een heerlijk stukje gewandeld op de berg met 20 cm sneeuw, terwijl er in het dorp helemaal geen sneeuw ligt. Het contrast is adembenemend.

Terugkijken naar het dorp terwijl daar de zon schijnt, en ik zelf in 20 cm sneeuw sta is geweldig. Het uitzicht zal wel nooit vervelen denk ik zo. Wandelen en hiken is hier zo ontzettend mooi!

Ik heb meteen het dropje hier onderzocht en de winkels gevonden. Dit is handig voor shopping reasons...

Uitgaan is hier ook veel leuker dan ik had verwacht. Ik heb al een heel leuk kroegje gezien in het stadscentrum en een hele vette club, waar ik misschien wel voor even de mooiste man heb gezien die ooit geproduceerd is op deze aarde, maar die verdween helaas weer.
Dus leuk is het hier wel :) Dit was allemaal op de vrijdagavond. Afgelopen zaterdag avond zijn we naar het andere huis gegaan waar de andere helft van de studenten verblijven. Hier hebben we gezeten, gekletst en verassing: gedronken! Had je vast niet verwacht..

Een grote aanpassing hier is dat zondag alle winkels hier gesloten zijn, net alsof alles even op pauze staat. Gelukkig gingen de treinen nog wel dus zijn we lekker naar Lindau gegaan. Een fantastisch mooi eilandje in Duitsland gelegen in de bodensee.

God wat was het daar prachtig, zon in mijn gezicht aan het strand, het was zowaar 17 graden celsius. Ik heb hier echt genoten en ik hoop dat ik er met de lente nog wel vaker kom.

Het besef dat ik hier 5 maanden ga wonen komt er langzaam aan. En het is het raarste maar ook het spannendste wat ik ooit heb gedaan misschien wel. Als ik in de gezamenlijke keuken rondkijk dan denk ik bij mezelf...dit komt wel goed. Nu is iedereen nog aan het aftasten, maar over 5 maanden zullen we een niet met bloed gerelateerde familie zijn.
En dat besef maakt mij alleen maar positiever over de toekomst.

Mijn flatgenootje is ook echt super aardig en we kunnen het meteen al heel goed met elkaar vinden. Dus met elkaar wonen zal ook wel goed komen.

Maandag! 22 februari begon de welkom week dan. Onze officiële oriëntatie voor school en Dornbirn zelf. Ik heb zelf al behoorlijk wat ondernomen in het dorp en eromheen, en dus veel dingen zijn niet meer nieuw voor mij.

Dinsdag zijn we naar Bödele geweest, het dichtstbijzijnde skigebied van Dornbirn. Het was hier heerlijk, in Dornbirn zelf ligt geen sneeuw, maar iedere keer als we hoger de bergen in gaan ligt er een heerlijk sneeuwdeken. Lekker weer een stuk gehiked!
Ik merkte dat iedereen al iets bekender met elkaar werd, dat is echt heel leuk om te zien.

Ik wordt ondertussen ook 'manager' of 'de leider' van de groep genoemd door sommigen, omdat ik wat dingen met betrekking tot sociale interactie in motie heb gezet. Ik lach me kapot.

De rest van de week gaan we vooral wat gezamenlijke activiteiten doen, met het feest op vrijdag als afsluiter. 'party of the nations'. Ik heb er erg veel zin in, en ik ga zaterdag misschien zelfs voor het eerst skiën.

Maar daarover meer....met de volgende keer :D

Groetjes uit Dornbirn